Ρόλους μοιράσανε, τρομοκρατία ασκήσανε, λάσπη πετάξανε. Πάλι δεν τους βγαίνει. Στη συνείδηση του κόσμου της δουλειάς το ΚΚΕ είναι καταξιωμένο όχι μόνο για το χτες σαν Κόμμα των αγώνων και των θυσιών, αλλά σαν ισχυρή δύναμη αντίστασης σήμερα και με προοπτική.

Αυτή η καταξίωση δεν καταγράφεται μόνο ανάμεσα στους ανθρώπους που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μετέχουν στους αγώνες, αλλά - κι αυτό είναι σημαντικό - κι ανάμεσα σε ανθρώπους που ενώ για διάφορους λόγους συνήθως ακουμπάνε την ψήφο τους στα κυρίαρχα κόμματα του αστικού πολιτικού συστήματος και περιμένουν γενικώς κάποιος άλλος να τους λύσει τα προβλήματα, παράλληλα δεν κρύβουν πως ακουμπάνε την ελπίδα τους, για όποια αντίσταση απαιτείται, στο ΚΚΕ. Ανθρωποι που δε συμφωνούν με τη στρατηγική στόχευση του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό, προσβλέπουν στο ΚΚΕ για το σήμερα. Είναι μια μακρόχρονη εμπειρία που τους έχει οδηγήσει σε μια τέτοια στάση. Το ΚΚΕ έχει δώσει ξανά και ξανά εξετάσεις ότι είναι στην πρώτη γραμμή των αγώνων για τα συμφέροντα των εργατών, είτε ψηφίζουν, είτε δεν ψηφίζουν ΚΚΕ. Σε αντίθεση με τα αστικά κόμματα που εξευτελίζουν καθημερινά τους ίδιους τους ψηφοφόρους τους, εφαρμόζοντας πολιτικές που χτυπάνε τα λαϊκά στρώματα, αυξάνουν τα κέρδη του κεφαλαίου.

Η σχέση του ΚΚΕ με τα λαϊκά στρώματα ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο από την επιμονή του ΚΚΕ όχι μόνο να μην τα διπλώνει με την πρώτη δυσκολία, αλλά να επιμείνει τόσο στην αποκάλυψη των αντιλαϊκών πολιτικών, όσο και στην προώθηση της στρατηγικής του, οργανώνοντας με συγκεκριμένο τρόπο την ταξική πάλη ώστε να συγκεντρώνονται δυνάμεις ικανές και να αντιμετωπίσουν την επέλαση των καπιταλιστών, αλλά και το κυριότερο να αποσπούν κατακτήσεις, να αφαιρούν από τα καπιταλιστικά κέρδη, να υπερασπίζονται από σήμερα όλα εκείνα τα στοιχεία που μπορούν να συγκροτούν μια λαϊκή οικονομία, η οποία βεβαίως για να υπάρξει απαιτεί και λαϊκή εξουσία.

Αυτό ακριβώς είναι και το πρόβλημα της αστικής τάξης με το ΚΚΕ. Οτι δείχνει τον ταξικό διαχωρισμό που υπάρχει γύρω μας και οργανώνει την εργατική τάξη έτσι που να πάψουν να υπάρχουν οι εκμεταλλευτές.

Πίσω απ' όλη τη φιλολογία περί δημοκρατίας γενικώς, οι αστοί θέλουν να κρύψουν τη δικτατορία που ασκεί η τάξη τους σε βάρος αυτών που παράγουν όλον τον πλούτο. Μια δικτατορία για την οποία οι εργάτες δε δικαιούνται να κάνουν τίποτα λιγότερο από το να την ανατρέψουν. Σ' αυτή την πάλη, το ΚΚΕ έχει αποδειχτεί ξανά και ξανά το πολυτιμότερο εργαλείο των εργατών. Αυτό το εργαλείο θέλησαν να στομώσουν στη λειτουργία του μέχρι και να το καταργήσουν όσοι κατά καιρούς ανακάλυπταν στη θέση των εργατών τους «πολίτες» και στη θέση της σκληρής ταξικής αντιπαράθεσης τον «πολιτικό πολιτισμό».

Το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης, πέρα από τον τρόμο που σπέρνει, βοήθησε στο να ξεχωρίζουν και πάλι η ήρα απ' το στάρι. Ποιος με τους εργάτες, ποιος με το κεφάλαιο. Παραμονές εκλογών, με αντίπαλο την καπιταλιστική Ευρωπαϊκή Ενωση, είναι πλέον πολλοί αυτοί που γνωρίζουν ότι μόνο το ΚΚΕ είναι ικανό να αντιπαρατεθεί σ' ό,τι έρχεται. Γι' αυτό και με λύσσα η αστική τάξη προσπαθεί να ορθώσει το ένα ανάχωμα μετά το άλλο, να αξιοποιήσει κάθε πολιτική εφεδρεία που έχει. Σε βαθμό που να τα ρίχνει όλα χύμα στο τραπέζι έτσι που φτάνεις να μην ξεχωρίζεις αν γράφει ο Καρτερός στην «Καθημερινή» ή ο Κασιμάτης στην «Αυγή».

Σε κάθε περίπτωση, το σύνθημα του ΚΚΕ «μην τρομάζεις, τρόμαξέ τους», δείχνει να πιάνει τόπο. Να κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας να ενισχυθεί ακριβώς αυτή η δυναμική. Η ψήφος είναι κι αυτή ένα όπλο.